De Splitsingswet

Bij het kruisen van erwtenplanten merkte Mendel dat een van de ouderkenmerken soms verdwijnen bij de eerste generatie nakomelingen, die de F _1- generatie wordt genoemd, en weer kunnen verschijnen in de volgende generatie (F ₂ ). Hij concludeerde dat een van de eigenschappen dominant moet zijn, waardoor een van de eigenschappen in de F _1- generatie wordt gemaskeerd. Toen hij de F _1- planten kruiste, ontdekte hij dat 75% van de nakomelingen in de F _2- generatie het dominante fenotype had, terwijl 25% het recessieve fenotype had.

Mendel's model om dit resultaat te verklaren, bestond uit vier delen. Ten eerste verklaren alternatieve versies van genen, allelen genaamd, verschillen in eigenschappen. Ten tweede erft een organisme twee exemplaren van elk gen, één van elke ouder. Ten derde maskeert de aanwezigheid van een dominant allel het recessieve allel. Ten vierde worden de twee allelen voor een eigenschap gescheiden tijdens gametenvorming. Dit laatste deel van het model wordt de wet van segregatie genoemd. Als een ouder twee verschillende allelen heeft, ofwel heterozygoot is, zullen deze allelen tijdens de gametenvorming gelijk en willekeurig worden gescheiden. Wetenschappers begrijpen nu dat de scheiding van chromosomen tijdens meiose verantwoordelijk is voor de segregatie van ouderlijke allelen.

Denk aan de kruising tussen een paars bloeiende plant (genotype PP ) en een wit bloeiende plant ( pp ). De resulterende F _1- generatie heeft paarse bloemen ( Pp ). Dit fenotype wordt verklaard door deel (3) van Mendel's model, omdat het dominante paarse allel het recessieve witte allel maskeert. Wanneer de F _1- planten echter worden gekruist ( Pp x Pp ), kunnen de nakomelingen paars of wit zijn met een verhouding van 3 paars tot 1 wit. De overeenkomstige genotypische verhouding is 1 PP : 2 Pp : 1 pp . Dit resultaat wordt ondersteund door de wet van segregatie van Mendel, omdat elke plant één allel van elke ouder ontving.