Het bewijs voor de evolutie

Het leven op aarde is ongelofelijk divers. Vele onderzoeksvelden leveren ontzettend veel bewijs dat evolutie deze diversiteit heeft geproduceerd. Zo kan de evolutie van resistentie tegen antibiotica in bacteriën direct worden geobserveerd, in slechts enkele dagen tijd. Een zo snelle evolutie is mogelijk door grote populaties en een korte generatietijd— slechts minuten tot uren in veel bacteriën. Vergelijkingen van de ontwikkeling van organismen bieden ook bewijs voor evolutie. De embryo’s van vertebraten bijvoorbeeld lijken vroeg in de ontwikkeling allemaal op elkaar, met gedeelde structuren zoals de pharyngeal arches en een wervelkolom. Later pas ontwikkelen individuen de eigenschappen die geslacht en soort bepalen. Na voltooiing van de ontwikkeling kan de vergelijkende anatomie opmerkelijke overeenkomsten onthullen tussen organismen. Tetrapoda—dieren met vier ledematen—zijn geëvolueerd van een gemeenschappelijke voorouder. Soorten zo divers als vogels, mensen en walvissen hebben een verwante structuur van de voorste ledematen. Fossielen geven bewijs voor het bestaan van uitgestorven soorten en inzicht in de evolutie van moderne soorten. Versteende weefsels kunnen soms direct worden gedateerd en hun positie in sedimentaire steenlagen biedt tevens informatie over hun leeftijd. Deze data stelt wetenschappers in staat in te schatten wanneer uitgestorven soorten zijn opgekomen, wanneer ze uitstierven, en hoe ze gerelateerd waren aan elkaar en aan hun moderne afstammelingen. Alle levende organismen gebruiken DNA om genetische informatie op te slaan en over te brengen. Vergelijkingen van DNA-sequenties kunnen de verwantschap aantonen van organismen onderling. Organismen met sequenties die meer overeenkomen zijn nader verwant. De biogeografie bestudeert hoe organismen zijn verspreid over de wereld. Dit distributiepatroon wordt beïnvloed door factoren zoals uitsterving en soortvorming. De vinken die leven op de Galapagoseilanden zijn een welbekend voorbeeld van soortvorming, een proces waarbij één soort zich opsplitst tot twee of meerdere soorten. Soortvorming vindt plaats als veranderingen in fysieke eigenschappen en in DNA voortplanting voorkomen tussen individuen van verschillende populaties. Sommige vinkenpopulaties boorden nieuwe voedselbronnen aan en met de tijd evolueerden ze eigenschappen als gespecialiseerde snavelvormen om het soort voedsel te kunnen eten dat het meest voorkwam. Alles beschouwd bieden observaties van deze diverse onderzoeksvelden bewijs dat ‘Niets in de biologie betekenis heeft, behalve in het licht van de evolutie’.